De hond is de beste vriend van de mens. Dit is een platitude van belang. Maar deze kleine jongen, die al 12 jaren lief en leed met de familie Peeters deelt, is wel mijn beste vriendje, zoals Jackie voor het tienjarige kind dat ik was, ooit mijn beste vriendje is geweest. Helaas heb ik nergens een foto van mijn toenmalige speelmakker, maar hij was het evenbeeld van mijn huidige vriendje Piko, zij het dan dat Jackie een zwarte rug en een zwart masker had.
Piko met zijn twaalf jaar is behoorlijk grijs geworden. Een correcte beschrijving van de soort vind ik nergens terug, hij is geen reuze Dobermann, evenmin een dwerg. Hij is ook geen van de andere soorten Pinchers die ik wel teruggevonden heb. Met zijn schofthoogte van 38 cm, zijn normale lichaamsbouw, zijn typische grijpreflex wanneer iemand zijn speelbal wil afnemen, zijn uitermate vriendelijke en speelse karakter, zijn buitensporig kindvriendelijk gedrag, het zijn allemaal sporen die hem duidelijk in de Pinchersoort plaatsen. Maar zijn schofthoogte is blijkbaar atypisch. Mijn vader noemde Jackie een Pincher-Dobermann, maar waar moet je met zulk een dubbelbenaming heen?
Jackie had precies hetzelfde karakter. Alleen zijn hormonen waren bepaald woeliger dan het geval is bij zijn opvolger. En dat had tot gevolg dat hij met alle middelen wou uitbreken en zwerven, om zich hier en ginder de mooiste teefjes te verleiden. Na een week kwam hij plots terug thuis, graatmager, en zich bewust van zijn schuld. Tot die laatste keer, toen hij niet meer van zijn zwerftocht terugkwam. Ik voel nog altijd de leegte die hij achterliet. Latere honden in ons gezin hebben nooit meer dezelfde impact gehad als Jackie.
Foto's werden er blijkbaar niet gemaakt van zo iets banaals als een hond. Daarvoor waren de filmrolletjes te duur. En een hond was maar een hond, zo scheen het te horen. Gevoelens daarover konden niet. Maar mijn tranen, onder de lakens zodat niemand ze zouden zien, bewezen het tegendeel. Evenveel pijn had ik toen mijn kanarie, meer dan 9 jaar oud, stierf, door mijn eigen schuld dan nog. En hoewel Piko al 12 jaar oud is, weet ik wel dat de eeuwigheid ook niet voor hondjes weggelegd is.
Enige tijd geleden hebben we een bezoek aan de dierenarts gebracht, met een operatie als gevolg. Hij heeft dat goed doorstaan, en hij is weer goedgekeurd voor onbepaalde tijd.
Nu zin ik op manieren om Piko het lot van de vergetelheid te onthouden, zoals dat voor Jackie het geval was. Hoe? Voor u een vraag, ... Dit is een preview.
© Danny Peeters, Oudenaarde 07 augustus 2013.
Mag ik vragen het copyright te respecteren?
Piko met zijn twaalf jaar is behoorlijk grijs geworden. Een correcte beschrijving van de soort vind ik nergens terug, hij is geen reuze Dobermann, evenmin een dwerg. Hij is ook geen van de andere soorten Pinchers die ik wel teruggevonden heb. Met zijn schofthoogte van 38 cm, zijn normale lichaamsbouw, zijn typische grijpreflex wanneer iemand zijn speelbal wil afnemen, zijn uitermate vriendelijke en speelse karakter, zijn buitensporig kindvriendelijk gedrag, het zijn allemaal sporen die hem duidelijk in de Pinchersoort plaatsen. Maar zijn schofthoogte is blijkbaar atypisch. Mijn vader noemde Jackie een Pincher-Dobermann, maar waar moet je met zulk een dubbelbenaming heen?
Jackie had precies hetzelfde karakter. Alleen zijn hormonen waren bepaald woeliger dan het geval is bij zijn opvolger. En dat had tot gevolg dat hij met alle middelen wou uitbreken en zwerven, om zich hier en ginder de mooiste teefjes te verleiden. Na een week kwam hij plots terug thuis, graatmager, en zich bewust van zijn schuld. Tot die laatste keer, toen hij niet meer van zijn zwerftocht terugkwam. Ik voel nog altijd de leegte die hij achterliet. Latere honden in ons gezin hebben nooit meer dezelfde impact gehad als Jackie.
Foto's werden er blijkbaar niet gemaakt van zo iets banaals als een hond. Daarvoor waren de filmrolletjes te duur. En een hond was maar een hond, zo scheen het te horen. Gevoelens daarover konden niet. Maar mijn tranen, onder de lakens zodat niemand ze zouden zien, bewezen het tegendeel. Evenveel pijn had ik toen mijn kanarie, meer dan 9 jaar oud, stierf, door mijn eigen schuld dan nog. En hoewel Piko al 12 jaar oud is, weet ik wel dat de eeuwigheid ook niet voor hondjes weggelegd is.
Enige tijd geleden hebben we een bezoek aan de dierenarts gebracht, met een operatie als gevolg. Hij heeft dat goed doorstaan, en hij is weer goedgekeurd voor onbepaalde tijd.
Nu zin ik op manieren om Piko het lot van de vergetelheid te onthouden, zoals dat voor Jackie het geval was. Hoe? Voor u een vraag, ... Dit is een preview.
© Danny Peeters, Oudenaarde 07 augustus 2013.
Mag ik vragen het copyright te respecteren?
RSS-feed
