Soms ben ik op de meest onmogelijke plaatsen aan het lezen of aan het schrijven. Ik ben niet de man die overal en altijd een tablet of een ander speeltje bij de hand heeft, om dan online te gaan, en rechtstreeks nota's te nemen, die later op de dag of in de nabije toekomst met een simpel copy-paste op de juiste plaats gekleefd worden. Dus heb ik een onoverzichtelijke stapel nota's liggen, papieren en snippers, die soms al niet meer leesbaar zijn, en die inhoudelijk soms al lang vergeten zijn. 

Onlangs heb ik er zelfs een aantal van vernietigd, omdat de opmerking in kwestie voorbijgestreefd of het idee vervaagd was. Het overige heeft een boel schrijfwerk gekost, waar ik misschien verder niets meer mee aankan, maar dat - hoe gaat dat met verzamelaars? - misschien toch nog tot iets kan leiden.

Lezen en nota's nemen doe ik in de trein, in de auto als ik wacht op mijn vrouw, in de wachtkamer van de dokter, en als het niet zo onbeleefd zou zijn, zou ik het ook doen als ik ergens op bezoek ben, en waar het lege gepraat me de strot uitkomt.

Een tijd geleden heb ik via de naam van Ludo Abicht de Arkboekjes ontdekt, en ze zijn een bron van allerlei geneugten die via een pdf van twintig tot dertig bladzijden, soms zelfs meer, tot  mij komen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik deze documenten netjes afgedrukt heb, om ze via het afdrukprogramma tot boekjes te plooien, die in de wintermaanden netjes zullen ingebonden worden - voor privégebruik. 

Bij een bezoek aan de bibliotheek, enige tijd geleden, had ik nog net wat tijd over en besloot op zoek te gaan naar het boek "Het goud van de Vlaamse Letteren", waarin een behoorlijke opsomming te lezen staat van alle mogelijke en onmogelijke literaire en aanverwante prijzen die in Vlaanderen op het gepaste ogenblik uitgereikt worden. In zulk een geval heb ik eerst toch wat opzoekwerk gedaan via Tante Google, en aldus heb ik mijn notablokje bovengehaald, om op bladzijde 210 van dat boek de "Geschiedenis van de Arkprijs van het vrije woord" te lezen, en enige feiten eruit neer te schrijven. De bijdrage in kwestie was niet erg uitgebreid en dat gaf me de gelegenheid om er een lang en betekenisvol citaat uit over te nemen. Vooraleer het ook in de papiermand verdwijnt, en omdat het kopiëren naar mijn papieren dagboek niet echt performant is, hier het meest betekenisvolle deel.

Na lezing van deze korte bijdrage vielen me een paar punten op. Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik niet weet hoeveel ruimte voor het uitbrengen van het ganse boek ter beschikking werd gesteld door de uitgever. Soms moet een auteur ook wel eens noodgedwongen compacter schrijven dan hij wel zou willen. Maar in dit geval had men toch een ietsje meer mogen vertellen over de omstandigheid van die weigering tot toekenning van de Antwerpse provinciale prijs voor letterkunde aan M. Gijsen voor "Joachim van Babylon". Het gebeurde uiteindelijk na tussenkomst van een priester die het werk van Gijsen, genomineerd voor deze niet onbelangrijke prijs, als moreel niet voldoende hoogstaand brandmerkte. Welke bedreigingen met hel en duivel deze man dan wel aangewend heeft om een jury te overtuigen die nochtans mocht verondersteld worden het vak te kennen, weet ik niet. Hij haalde zijn slag thuis.

Het tweede punt is het feit dat deze weigering, en dus naar alle waarschijnlijkheid ook de motivatie die vrijgegeven werd om de weigering hard te maken, een niet onbelangrijk en net iets belangrijker auteur uit een vorige generatie met toch wel enig gewicht in het verkeerde keelgat geschoten is. Ook over deze auteur wordt in dit korte artikel niet gerept. Herman Teirlinck, want hij was de bedoelde auteur, was hoofdredacteur van het "Nieuw Vlaams Tijdschrift" en liet het daar niet bij. Hij besloot een jaarlijkse, niet bezoldigde prijs uit te reiken, hetgeen de Arkprijs van het vrije woord werd. Een niet onbelangrijk detail, toch!

Sinds 1983 wordt aldus deze prijs, na het verdwijnen van het NVT, door een onafhankelijk comité toegekend. Onder meer Henri Floris Jespers heeft hierin nog een rol gespeeld, en nog veel meer interessante namen worden onder de leden geteld. Op dit ogenblik is Lucas Devos de drijvende kracht.

Enige tijd geleden besloten mijn vrouw en ik dat er dringend een vervanging moest gevonden worden voor het kadukke mandje, dat diende om enige tijdschriften en wat schrijfgerief en andere benodigdheden die moeten dienen om een televisieavond op aangename en handige manier door te komen, op te bergen. Ordnung muss sein, maar dan op ordelijke wijze. Het mandje vervulde zijn functie niet meer. De rest van het verhaal kun je op mijn andere blog, die voor de meer practische exploten verbonden aan mijn toekomstige pensioentijd is gecreëerd, lezen. Er is ook een fotogalerij aan verbonden, waar het verhaal geïllustreerd wordt.

Nog voor ik de kans kreeg de wereld kond te doen van het bestaan van die nieuwe website, is mijn dochter al op het spoor ervan gekomen, en heeft meteen op haar creatieve homemade-website melding gemaakt van mijn creatieve opstoot. Uiteraard heb ik in een commentaar gezorgd voor de nodige aanvullingen. Lees en geniet van onze familiale online onzin.

© Danny Peeters, Oudenaarde 17/09/2012 Mag ik vragen het copyright te
respecteren?

Op dinsdag 12 juni schreef ik in de trein van Oudenaarde naar Brussel, die van 07h02, een bijdrage waarvan een deel onder deze titel mag vallen. Een ander deel valt hier niet onder, omdat aangelegenheden met mijn tuin-bloemen-planten in een aparte bladzijde zullen worden opgenomen. Hetgeen ik hier wel wil vertellen, had ik hernomen onder een titel "Faits d'hiver". Spelen met de taal en de voeten van de mensen is altijd een beetje mijn hobby geweest. Des faits divers, gezien door het raam en in de coupé van een IC-trein, gadegeslagen en overdacht.

De ekster. Vlak voor het stationnetje van Welle zie ik, terwijl we een ogenblik aan lage snelheid voorbijtrekken, op een weidepaal een trieste ekster zitten. Het beest zit, in tegenstelling tot wat meestal verwacht mag worden, niet fier rechtop, aandachtig elke beweging in de omgeving gadeslaand, om alles wat beweegt zijn plaats te geven. Met de kop ingetrokken zit hij te treuren, en beweegt geen vin. Zou hij ziek zijn?

Eén paal verder is er een bewoner van een nog veel vreemder allure te zien: een zwarte dameshandtas hangt over paal en draad. Wat heeft dat te betekenen? Leeggestolen en dan schuldbewust tentoongesteld? Of gevonden en ter plaatse door een eerlijke vinder uitgestald? De ekster laat het niet aan zijn veren komen. Hij treurt verder.

De dame. De dame die tegenover mij zit, volgt met grote aandacht mijn schrijfactiviteiten. Je ziet inderdaad maar zelden iemand de pen gebruiken in een rijdende trein, behalve voor studiewerk of andere kruiswoordraadselen. Ik voel ze denken wat ik hier zit te vereeuwigen. Wacht tot ik haar seffens een suggestieve halve rabarbersteel aanbied. Om ze bezig te houden. Zou ik zo stout durven zijn? Nee, zo stout heb ik niet gedurfd te zijn. Onverholen nieuwsgierigheid is natuurlijk wat anders dan slinkse gluurderij, maar het blijft hinderlijk. Dag, Dame, anderen mogen genieten van de rabarber.

De collega. Ik ben gisteren op het werk even langs gegaan bij een collega, die een paar maanden in ziekteverlof was. Het blijkt dat hij toch geopereerd is, en men heeft (...). (...). Hij ziet er beter uit dan vroeger, maar zijn moreel was beneden nul. Hoewel (...) nooit veel zegt, was hij nu helemaal dichtgeslagen. Hij is een bedeesde, maar zeer vriendelijke man, nochtans. Ik duim voor hem.

Zo zie je maar, sprookjes zijn niet altijd vrolijk. Een zieke ekster, een glurende dame, een teneergeslagen collega... ze maken elk op hun manier deel uit van mijn dagelijkse leven. Je mag nooit te zorgzaam lijken, ook nooit te oppervlakkig zijn. En een vluchtige passage is een verloren kans, een te opdringerige vragensessie geeft geen goede indruk, neergeslagen ogen zien nooit genoeg. Waar ligt het evenwicht?

© Danny Peeters, Oudenaarde 30/07/2012 Mag ik vragen het copyright te respecteren?