Een mens heeft veel te veel te lezen. Veel meer dan in één mensenleven kan gelezen worden. Er moet dus noodgedwongen gekozen worden. Dan nog is het onbegonnen werk om te bepalen wat echt moet, mag, kan, naar later verschoven kan worden, niet hoeft, en noem nog maar een paar categorieën op.
Als ik in mijn bibliotheek de rubriek "zou willen lezen" zou creëren, en deze consekwent in een kast apart zetten, dan heb ik alleen al een volledige kamer nodig om dat alles een beetje ordelijk te etaleren.
Het gaat bovendien niet alleen om boeken, ook tijdschriften hebben zoveel waardevolle bijdragen, die misschien de volledige informatie niet bevatten, maar die wel de aanzet zijn voor een verdere zoektocht naar een bepaald onderwerp. Tijdschriften hebben de slechte eigenschap vluchtig te zijn, dikwijls ook oppervlakkig, en soms een beetje vaag. Reden te meer om er scheurverzamelingen op na te houden, die soms jaren in een map blijven zitten, en dan soms ook weer met het oud papier meegaan. Waarna een paar jaar later de hopeloze vraag opkomt: waar heb ik dat nu ook weer gelaten? Het blijkt maar al te dikwijls dat het oude papier in kwestie al opnieuw bedrukt en weer weggegooid is.
Nog erger is het gesteld met websites, waar kolossale hoeveelheden tekst en afbeeldingen voor je ogen flitsen, in eerste instantie interessant, maar steeds vluchtig, en altans voor mij zo moeilijk ordelijk op te slaan. Meestal verdwijnen ze nog dezelfde dag van mijn scherm, en uit mijn geheugen.
Het bijgaande artikel heb ik vandaag gevonden, en met verwondering gelezen. Mijn verstand kan niet bevatten hoe het mogelijk is dat iemand een flat midden in Parijs achterlaat, gedurende zeventig jaar niet meer betreedt, en na haar dood een aantal experts de ontdekking van hun leven laat doen. Toch is het gebeurd, en in dit artikel wordt maar het tipje van de sluier opgelicht. Ik ben op zoek naar de volledige geschiedenis. Door middel van deze korte bijdrage wil ik voor mij alleszins de vergeethoek wat minder omvangrijk maken.
Ik ben uitermate nieuwsgierig.
Als ik in mijn bibliotheek de rubriek "zou willen lezen" zou creëren, en deze consekwent in een kast apart zetten, dan heb ik alleen al een volledige kamer nodig om dat alles een beetje ordelijk te etaleren.
Het gaat bovendien niet alleen om boeken, ook tijdschriften hebben zoveel waardevolle bijdragen, die misschien de volledige informatie niet bevatten, maar die wel de aanzet zijn voor een verdere zoektocht naar een bepaald onderwerp. Tijdschriften hebben de slechte eigenschap vluchtig te zijn, dikwijls ook oppervlakkig, en soms een beetje vaag. Reden te meer om er scheurverzamelingen op na te houden, die soms jaren in een map blijven zitten, en dan soms ook weer met het oud papier meegaan. Waarna een paar jaar later de hopeloze vraag opkomt: waar heb ik dat nu ook weer gelaten? Het blijkt maar al te dikwijls dat het oude papier in kwestie al opnieuw bedrukt en weer weggegooid is.
Nog erger is het gesteld met websites, waar kolossale hoeveelheden tekst en afbeeldingen voor je ogen flitsen, in eerste instantie interessant, maar steeds vluchtig, en altans voor mij zo moeilijk ordelijk op te slaan. Meestal verdwijnen ze nog dezelfde dag van mijn scherm, en uit mijn geheugen.
Het bijgaande artikel heb ik vandaag gevonden, en met verwondering gelezen. Mijn verstand kan niet bevatten hoe het mogelijk is dat iemand een flat midden in Parijs achterlaat, gedurende zeventig jaar niet meer betreedt, en na haar dood een aantal experts de ontdekking van hun leven laat doen. Toch is het gebeurd, en in dit artikel wordt maar het tipje van de sluier opgelicht. Ik ben op zoek naar de volledige geschiedenis. Door middel van deze korte bijdrage wil ik voor mij alleszins de vergeethoek wat minder omvangrijk maken.
Ik ben uitermate nieuwsgierig.
RSS-feed
